Tənzimləyici orqanların fəaliyyəti, ilk növbədə, təbii inhisar məhsulunun qiymətinin müəyyən edilməsinə yönəlib. İstehsalçı, məhsulun həcmini Q1-ə bərabər istehsal edərək və P1 qiyməti ilə sataraq MR = LMC (Q1) mənfəətini maksimum dərəcədə artırır. Mənfəət eyni zamanda SR1AB sahəsinə bərabərdir. Lakin, bu buraxılışın həcmi cəmiyyətin bu nemətə olan tələbatının ödənilməsi baxımından kifayət deyil.
Cəmiyyət üçün optimal istehsal həcmi, P3-in yaxşı qiyməti və AR istehsalçısının orta gəlirləri LMC (Q3) uzunmüddətli marjinal xərclərə bərabər olduqda, Q3-ə bərabərdir. Lakin, bu halda istehsalçı zərər çəkir, çünki uzunmüddətli orta xərclər (LAC) orta gəliri üstələyir.
Cəmiyyət bu nemətin istehsalını lazımi buraxılış həcminin təmin edilməsi üçün istehsalçıya onun itkisini kompensasiya etməklə dotasiya edə bilər. Lakin, ayrılan dotasiyalar çox vaxt səmərəsiz olur.
Dotasiyaların verilməsindən yayınmaq üçün tənzimləyici orqanlar tələbatın (və ya orta gəlirin) və orta məsrəflərin bərabərliyinə istiqamətlənə bilər, bu zaman P2 = LAC (Q2) = AR (Q2) məhsullarının qiymətini təyin edərək, bunun nəticəsində inhisarçının iqtisadi mənfəəti sıfıra çevriləcək və dotasiyalara ehtiyac qalmayacaq. Subsidiya çatışmazlığına görə cəmiyyətin ödədiyi, P2> MC (Q2) olduğundan istehsal həcmi qeyri-kafi olacaqdır.
Daha ətraflı aşağıdakı keçidlərə daxil olmaqla oxuya bilərsiniz:
